Ogólnopolski Dzień Transplantologii
Transplantologia to metoda ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Polega na pobraniu narządów lub tkanek od jednej osoby (zmarłej albo żywej) w celu przeszczepienia ich drugiemu człowiekowi. Skuteczne oraz bezpieczne przeprowadzenie transplantacji wymaga rozległej wiedzy z zakresu ludzkiej fizjonomii. Udane przeszczepy są warte świętowania – w naszym kraju uczczono je m.in. poprzez wprowadzenie Ogólnopolskiego Dnia Transplantologii. Kiedy jest on obchodzony i co ma na celu?
Jakie są najważniejsze daty związane z polską transplantologią?
Ogólnopolski Dzień Transplantologii obchodzimy 26 stycznia, ponieważ to rocznica pierwszego udanego przeszczepu nerki w Polsce. Operacja ta została przeprowadzona w 1966 roku w I Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej w Warszawie.
Do innych ważnych dat w dziedzinie transplantologii w Polsce można zaliczyć między innymi:
- 28 listopada 1984 roku – pierwszy przeszczep szpiku kostnego o pomyślnym przebiegu,
- 5 listopada 1985 – pierwsza udana transplantacja serca,
- 1 marca 1990 – pierwszy pomyślnie zakończony zabieg przeszczepienia wątroby u dziecka.
W późniejszych latach z sukcesami dokonano też wielu pionierskich operacji w zakresie przykładowo transplantacji wielonarządowych i jednoczasowych.
Jakie są cele Ogólnopolskiego Dnia Transplantologii?
Do głównych celów Ogólnopolskiego Dnia Transplantologii zaliczyć można:
- upowszechnienie idei transplantacji w społeczeństwie,
- rozwijanie aktywności donacyjnej,
- podnoszenie świadomości społecznej w obszarze transplantologii.
Przeszczepy narządów oraz tkanek są operacjami ratującymi życie i zdrowie wielu osób na całym świecie, w tym także w Polsce. To bezpieczna, skuteczna, a w niektórych przypadkach jedyna metoda leczenia.
Kto może zostać dawcą – co mówią na ten temat polskie przepisy?
Dawcą może zostać każda zdrowa osoba, która wyrazi zgodę na przeszczep w sytuacji, gdy jej życie nie jest narażone na niebezpieczeństwo. Od żywego człowieka nigdy nie pobiera się organów niezbędnych do jego funkcjonowania – takich jak serce czy trzustka. Natomiast niektóre narządy (np. nerki) oraz tkanki (m.in. szpik kostny) mogą pochodzić zarówno od zmarłych, jak i żyjących osób.
Prawo polskie pozwala na pobieranie organów od każdego nieżywego człowieka, który za życia nie wyrazi sprzeciwu wobec tej praktyki. Zazwyczaj jednak przed takim działaniem najpierw podejmowana jest rozmowa z rodziną – robi się to wyłącznie w celu potwierdzenia lub poznania wyrażonej przez zmarłego woli, bliscy nie mogą podjąć decyzji za niego.
Każdy, kto nie chce, by po śmierci wykorzystywano jego narządy w celach transplantacyjnych, może dokonać oficjalnego zgłoszenia swojego braku zgody na tę praktykę poprzez wypełnienie i dostarczenie wniosku rezygnacyjnego do Centralnego Rejestru Sprzeciwów prowadzonego przez Poltransplant.
